Brigitte Pénicaud verlaat het ouderlijk huis op jonge leeftijd om zich te vestigen in een van de dunst bevolkte streken van Frankrijk, de Berry. Zij neemt met haar familie haar intrek in een vervallen boerderij midden in het pittoreske landschap in het midden van Frankrijk.
Hier vervaardigt zij haar keramische gebruiksvoorwerpen die zij bakt in een houtoven. Haar werk geeft uiting aan haar streven naar vrijheid. In haar werk speelt het toeval een belangrijke rol zowel tijdens de beschildering van de objecten als tijdens het stoken ervan. Tijdens het stookproces valt er wel eens een druppel glazuur op vanwege de hitte in de oven, ook verschilt de ene kant van een pot van de andere door het temperatuurverschil. Als het werk uit de oven komt wordt het aan een nauwkeurige inspectie onderworpen, bevallen de in de oven ontstane incidenten haar dan worden ze geaccepteerd, bevallen ze niet dan wordt de nog warme pot zonder pardon stukgegooid. Haar werk wordt gemaakt in totale vrijheid tot het uit de oven komt. Daarna volgt de radicale selectie.
Meest karakteristiek voor haar werk is de beschildering. Veel van haar borden, schotels en potten lijken een excuus voor haar wens ze te beschilderen in haar levendige kleurenpalet. Zelf zegt ze daarover: “Ik eigen mij de zin toe van Joan Miró: ‘dit is de kleur van mijn dromen'” Brigitte houdt van de vrijheid van het abstracte schilderen maar de vorm van de keramiek is eveneens bepalend. Ze brengt de kleuren aan afhankelijk van de vorm van de potten op een manier dat de schildering nooit hetzelfde zou zijn zonder de pot.
Brigitte Pénicaud stelde haar werk verschillende keren tentoon in onze galerie. De eerste keer was tijdens ons internationale debuut in 1986, een tentoonstelling van 6 Franse keramisten waaronder haar toenmalige echtgenoot Claude Varlan. Zij keerde weer terug tijdens een duo-tentoonstelling met Claude in 1992 “Terre brute, terre Painte”, en in 1997 met een groep keramiekvrienden “Amis de France”, in 2003 samen met Claude Varlan en hun assistente in die tijd Nathalie Montarou en in 2011 in een duo-tentoonstelling met Anne Bulliot.