Gustavo Pérez
Mijn werk met klei zou gezien kunnen worden als een continue ontwikkeling. En in zekere zin is dat ook zo. Een ding is hetzelfde gebleven sinds die eerste dag, nu bijna 40 jaar geleden: draaien aan het pottenbakkerswiel. Het idee over wat ik wil maken met klei, is wel altijd blijven evolueren. Ik weet nog, mijn eerste ambitie was om ambachtsman te worden, een echte traditionele pottenbakker. Dat heeft niet lang geduurd. Na een paar maanden op school heb ik ingezien dat dit heel naïef en onrealistisch was. Het idee om een traditionele pottenbakker te worden aan het einde van de 20 e eeuw mag dan romantisch en aantrekkelijk zijn, slim is het niet. Om te beginnen zag ik mezelf niet echt vasthouden aan een bepaalde traditie.
Keramiek is dan een nieuwe droom geworden, een nieuw verlangen: kunst … misschien. Ik moet toegeven dat dit besef voor mij een enorme uitdaging was, een bijna beangstigende idee. Artistieke creatie leek me te ver gegrepen.
Toch heb ik de essentiële vaardigheden van pottenbakkerij nooit losgelaten. Ik ben jarenlang blijven proberen om goede potten te maken, overtuigd dat dit ook in deze moderne tijden nog altijd belangrijk kan zijn. In 1990 heb ik bij toeval een ontdekking gedaan die geleid heeft tot mijn definitieve doorbraak, iets nieuws dat mij onderscheidt: de mogelijkheid om te tekenen op mijn stukken. Dit is geëvolueerd in wat de critici “de wonden of delicate kerven” noemen die een jaar of tien kenmerkend zijn geweest voor mijn werk. Intussen was ik eindelijk tot inzicht gekomen over wat creativiteit kan zijn: zoeken, risico’s nemen, spelen.
In 2001 ben ik gaan beseffen dat de “tekenjaren” niet het eindpunt van mijn zoektocht konden zijn. Ik wilde niet het risico lopen dat mijn werk te veilig, te makkelijk zou worden. En veiligheid is geen kunst. Ik moest en zou iets anders, iets nieuws doen. Ik heb mijn tekengerei enkele jaren opgeborgen en ben mijn gedraaide stukken gaan vouwen, buigen en samendrukken. Deze nieuwe fase evolueert nog voortdurend. En wat ik hier op Puls Gallery tentoonstel, is een reeks stukken waarin alle elementen van mijn evolutie aan bod komen, want de voorbije twee jaar ben ik er eindelijk in geslaagd om die allemaal samen te brengen: vouwen, samendrukken en tekenen.
Spelen met klei blijft een vrijheid. Ik trek me weinig aan van de regels en ben ook niet op zoek naar een vaste lijn in mijn creaties. Ik maak gewoon waar ik zin in heb.
Gustavo Pérez, september 2008