Karin Schweikhard (Ingelheim 1953).
Zij maakt steengoedkeramiek die zij decoreert met klassieke glazuren zoals Shino-, houtas- en koperglazuren, celadon of tenmoku. Met groot kleurgevoel heeft zij als autodidact zich sinds de jaren tachtig bezig gehouden met de ontwikkeling van eigen steengoedglazuren, waarbij ze kon teruggrijpen op haar opleiding tot farmaceutisch technisch assistent en de kennis van chemische processen haar tot hulp was.
Zij stookt haar werk in een reducerend bakproces in de gasoven, sinds 2013 realiseert zij ook werk in een houtoven gebouwd door de Australische ovenbouwers/keramisten Steve Harrison en Janine King en met behulp van een aantal collega keramisten. Eind jaren zeventig heeft Karin Schweikhard verre reizen gemaakt, met name naar Zuidoost-Azië en Midden-Amerika. Helemaal alleen en meestal alleen van een oneway-ticket voorzien, reisde ze onder andere naar Mexico en Guatemala, Thailand, Japan en Vienam. Naast de interesse in vreemde culturen was haar aandacht ook altijd de lokale vegetatie en natuur, waarvan zij de verassende vormen en kleuren opmerkzaam beschouwde en die nu deel van het onuitputtelijk reservoir voor haar schriftuur zijn. De tot associaties uitnodigende keramische beelden en containers zijn bepaald door een grote eenheid van vorm en oppervlak: “Het oppervlak ontstaat door te kijken naar de vorm. Zo vertelt de vorm mij welk oppervlakontwerp ze hebben wil. In dit werkproces zie ik tekens, markeringen en kleuren. Door de herhaling van dezelfde tekens wordt de vorm benadrukt en een visuele orde gecreëerd”, zoals de kunstenaar het formuleert.
Het werk van Karin bestaat uit schalen en schotels, dienbladen, dekselpotten en vazen. Het werk wordt zowel op de draaischijf gerealiseerd als vrij opgebouwd. Wat opvalt in de decoratie van de schalen en (vierkante) schotels is de originele geometrische compositie van kleurvlakken en beeldelementen die meestal asymmetrisch van aard zijn. Vaak wordt deze compositie gecompleteerd met een ingekrast lijnenspel dat ook wel de vorm aanneemt van een hoogst individuele intrigerende schriftuur die sterk doet denken aan het schrift van een nog niet ontdekte cultuur of aan geheimschrift. Een dansend lijnenspel neemt vormen aan als van een netwerk, het wil zich als een kledingstuk om de potvorm wikkelen.
De vazen en dekselpotten zijn vaak wat soberder gedecoreerd met sensitieve (verticale) inkervingen in het glazuur waarmee de potwanden bedekt zijn. Daar waar meerdere glazuurlagen over elkaar gezet zijn zien we dan het onderglazuur oplichten in het donkerder oppervlakglazuur of juist andersom.
Door gebruik te maken van over elkaar gezette glazuren, het toepassen van wasdecoratie en inkervingen in het glazuur krijgt het werk ook een sterke tactiele kwaliteit, je wil het in de hand nemen, ronddraaien, omkeren, voelen. “Het verrassende is dat we vergeten dat we niet alleen met onze ogen zien, maar ook met de handen”, meent ze.
De in de houtoven gestookte keramiek is over het algemeen soberder van voorkomen, hier doet vooral de houtoven zelf het werk door de aanslag van vliegassen, de lange stooktijd en de aard van de in de houtoven gestookte keramiek: theekommen, schalen en vazen voorzien van slibs en veldspaat-, soms shino- en celadonglazuur.
Karin woont met haar partner Michael Limbeck in Homberg-Ohm in een historische vakwerk-boerderij waarin haar studio en ook een tentoonstellingsruimte die gesitueerd is in de oorspronkelijke paardenstal waarvan de vloer zich nog in originele staat bevindt en geheel bedekt is met gletsjerkeien.